въси зело. (Мф. 17:24) пришъдъшемъ же имъ въ
Каперънаумъ приступишя приемя
щеи дидрагъмы къ Петрови. и решя
Учителъ вашъ не даетъ ли дидрагъ
мъ (Мф. 17:25) рече ей. И егда въниде въ домъ
вари Иисусъ глаголя. что ти ся мни Симоне
царе земъстии от кыхъ приемютъ
дани ли кинъсъ. от сыновъ ли своихъ
ли от туждихъ. (Мф. 17:26) рече Петръ отъ тужди
ихъ. рече ему Иисусъ убо свободъни
сютъ сынове. (Мф. 17:27) нъ да не съблазни
мъ ихъ. шъдъ въ море въвръзи
юдицу. и юже имеши прежде ры
бу възъми и отвръзъ уста ей. о
брящеши статиръ. възъмъ да
ждъ имъ за Мя и за ся. (Мф. 18:1) Въ тъ
часъ приступишя ученици къ И
исусови глаголюще. къто убо болий естъ
въ Царствии небесцемъ. (Мф. 18:2) и призъва
въ Иисусъ отрочя постави е по среде их(ъ)
(Мф. 18:3) и рече амин глаголю вамъ аще не обрати
те ся и будете дети не имате въ
нити въ Царствие небеское. (Мф. 18:4) Иже бо ся
съмеритъ еко отрочя се. тъ естъ бо
лий въ Царствии небесцемъ. (Мф. 18:5) и иже ко
лижде приеметъ отрочя таково едино